Een bureaucratische ontsporing.
Een cliënt en een functionaris zitten tegenover elkaar in de kale ruimte van Het Instituut. De uren tikken weg. Wat begint als een standaard bureaucratische afhandeling, verandert in een kafkaësk labyrint.
Het laatste gesprek is een gesprek tussen een doorgewinterde functionaris en een cliënt die van haar afhankelijk is. Hoe gaan beide partijen om met de speelruimte tussen de regels?
Gehring & Ketelaars geeft in Het laatste gesprek vorm aan een angst die voor iedereen herkenbaar is en voor miljoenen mensen werkelijkheid: dat je niet vrij bent om je eigen weg te gaan, maar dat een ander mens over jou beslist.
De voorstelling is gebaseerd op gesprekken met cliënten en functionarissen en speelt ook bij bureaucratische instanties waar G&K haar onderzoek deed.
Klik hier om de trailer te bekijken.
Lees het interview met Anne en Vera hier.
Na de eerste voorstellingen in december 2018 verzamelden we reacties van bezoekers:
– “Een erg mooie voorstelling met soms (helaas) veel momenten van herkenning. Het heeft in ieder geval gezorgd voor een lange reflectie die avond.”
– “’Het laatste gesprek’ is een uitnodiging om na te denken hoe te voorkomen dat het protocol met al zijn regels, wetten en blind vertrouwen in de ‘onbegrensde’ mogelijkheden van de computerwereld, de eigen verantwoordelijkheid ondergraaft, onze maatschappij ontmenselijkt.”
-“Ik heb kippenvel gehad, hard gelachen, veel herkend en nog meer ingezien. Deze voorstelling is een troost en een waarschuwing, een clownsact en een diepe reflectie. Franz Kafka’s Josef K. meets Jacques Tati’s Monsieur Hulot!”
Uit de pers:
– “Theater op zijn kafkaiaans.” – de Volkskrant
– “Dat is het uitgangspunt: het moment dat de werkelijkheid verdwijnt achter die ondoordringbare muur van regels en wetten.” Theaterkrant
Seks: we doen het (bijna) allemaal.
Maar we weten nauwelijks hoe we erover moeten communiceren. Theatergezelschap Gehring & Ketelaars duikt samen met programmamaker Gian van Grunsven (Voorlichting voor Gevorderden) vol overgave in bestaande theorieën.
In SEXIETY word je honderd minuten lang opgenomen in een mini-maatschappij waar onderzocht wordt wat seksualiteit is én kan zijn. Een cross-over van theater en journalistiek , fictie en non-fictie.
De twee theatermakers, de journalist en een trompettist delen nieuwe inzichten, vallen over oude patronen, boksen met de heersende normen, schamen zich rot en bovenal: ze verlangen. Maar naar wat precies?
**** Theaterkrant
“Erg interessant is dat de maaksters verder kijken dan ons westerse perspectief op seksualiteit. Want wat wij doodnormaal vinden (in bikini rondlopen, of homoseksualiteit) is in veel delen van de wereld verboden, terwijl wat sommige stammen op verlaten eilanden uitspoken (seks in het openbaar) dan weer een groot taboe is bij ons. In een van de boeiendste passages wordt ook onze evoluerende blik op seksualiteit geduid: in het jager-verzamelaar-tijdperk was monogamie onnodig aangezien alle leden van de stam voor ieder kind zorgden, terwijl sinds de landbouwsamenleving iedereen op z’n eigen erf kroop (met de vrouw het liefst achter het haardvuur) en het christendom nadien onze seksuele drift nog verder dichtsnoerde door een monogame relatie als moreel hoogste hoeksteen van de samenleving te propageren. Door seksualiteit te verbinden met bredere maatschappelijk evoluties, overstijgt Sexiety vlotjes de rode-oortjesshow.
Aan het eind wordt het thema seksualiteit breder getrokken richting ‘verlangen’: hoe het seksuele verlangen brandend te houden in een relatie waarin de dagdagelijkse beslommeringen de overhand dreigen te nemen? Sexiety biedt geen sluitend antwoord, maar reikt wel nieuwe inzichten aan op een verfrissende én theatraal interessante manier. Even complexloos als de drie actrices over seks praten, balanceert deze voorstelling tussen toneel, hoorcollege en publieksexperiment.”
Rad van Fortuin
Wanda, een honderd-procent-verantwoordelijk-voor-haar-eigen-succes-vrouw, wordt ontslagen. In plaats van het te delen met haar man, houdt ze de schijn op. Elke ochtend om tien voor half negen stapt ze in haar gele Mercedes, rijdt een paar rondjes op de ring en gaat naar de karaokebar van haar jeugdvriendin Robin. Hun toevallige hereniging voert ze terug naar wie ze waren toen het leven nog bijna geheel voor hen lag.
Hoeveel invloed heb je eigenlijk op wie je bent, en waar het met je leven naar toe gaat?
Een voorstelling vol glitter, karaoke en identiteitstwijfel.
De jonge schrijfster Vera Ketelaars heeft, zo blijkt, met tal van populaire clichés juist heel verrassend de wanhoop van de hoofdpersoon meer dimensie gegeven. Waarmee alle ermee samenhangende vooroordelen een dubbele betekenis krijgen. Wat regisseur Lard Adrian prima heeft aangevoeld. (…) Met schwung gespeeld door Anne Gehring (Wanda) en Sjaan Duinhoven (barvrouw) is Rad van Fortuin een mooi onsentimentele metafoor over de tragiek van de hedendaagse minder geslaagde mens die zich moet weren in een op feesten en succes geconcentreerde maatschappij. Met gevoel voor ritme geënsceneerd en zeker ook geschreven. Ketelaars mag zich best eens aan een avondvullend stuk wagen.****Trouw
Rad van Fortuin heet de eerste theatertekst van Vera Ketelaars, een verhaal over toeval, willekeur en onmacht in licht-absurdistische sfeer, geschreven met liefde voor detail. Lard Adrian regisseerde het bij Bellevue Lunchtheater, helder, met leuke muzikale intermezzo’s. (…) Sjaan Duinhoven als barvrouw Robin en Gehring als Wanda weten overtuigend een zekere chemie tussen hen beiden op te roepen, zonder dat het klef wordt of vergezocht lijkt. Meer dan een groots relaas over existentiële kwesties is het een broos verhaal van dolende zielen die troost vinden bij elkaar en wier verdere leven je nog lang en gelukkig wenst. Weinig kans.***Volkskrant
Sterk is de tekst van de hand van Vera Ketelaars. Humor, spitsvondigheden en poëtische zinnen wisselen elkaar af. Goed is ook het idee de werkloze Wanda in uitgerekend een karaokebar troost te laten vinden. (…) Anne Gehring en Sjaan Duinhoven als Wanda en Robin maken er een mooi acteerduel van. Ze laten zien dat er méér nodig is dan een baan om te slagen of te mislukken in het leven. Liefde en een luisterend oor doen de wankele Wanda goed in deze vriendelijke Lunchtheatervoorstelling.***Theaterkrant
Ketelaars schrijft vaardige dialogen. (…) De pronte snor van Duinhoven en de unheimische travestie van Klein Kranenburg (die met een eng plastic masker een oudere vrouw aan het eind van de bar speelt) geven de voorstelling een raadselachtig, genderbendend randje. (…) Rad van Fortuinis een soort stilstaande roadmovie.***Parool
Het is gaan regenen. Uur na uur valt het met bakken uit de hemel. Ik denk niet dat ons fort bestand is tegen zoveel water.
Aan zee staat een huis. De zussen Teddy en Ka wonen er al zolang ze zich kunnen herinneren. Ze kennen de zandkorrels, het kraken van de vloer, de haartjes op elkaars lijf. De dagen verlopen volgens een vast, overzichtelijk patroon.
Als hun vader sterft, komt alles in beweging. De dood zou ze dichter bij elkaar kunnen brengen, maar de zussen drijven eerder als twee aardplaten uiteen. Hun huis – gebouwd door hun over-over-overgrootvader, de enige plek die ze nog nooit verlaten hebben – is niet langer de veiligste plek op aarde. Met kracht, manipulatie en liefde probeert Teddy Ka te overtuigen bij haar in het huis te blijven. Maar Ka heeft haar besluit genomen.
Een muzikale, beeldende voorstelling afgewisseld met concrete scenes van de twee zussen die elkaar proberen los te laten.
De voorstelling is mede tot stand gekomen in samenwerking met het Londense Battersea Arts Centre en was, dankzij het winnen van de Director’s Choice Award, onder andere te zien op het Nederlands Theaterfestival.
Fort G is een knap staaltje acteerwerk en een betoverende sfeerimpressie. Theaterkrant
Kelder | Bye bye world reconstrueert de plotselinge verdwijning van de twee doodnormale vrouwen Dino en Olga. Dino is een verlegen, aan huis gekluisterde, zeer getalenteerde violiste. Olga een vrouw die op elk feestje de gangmaker is of wil zijn, een vrouw die te hard praat en zichzelf contant voorbijloopt. Op dezelfde dag besluiten ze, los van elkaar, hun burgerlijke leven achter zich te laten, van niemand afscheid te nemen en de bus in te stappen naar bestemming onbekend.
Een vrouw neemt een hap van haar verjaardagscake. Ze kijkt rond in haar huis. Nooit meer, denkt ze. Dit nooit meer. Ze prikt de vork in het gebakje en pakt haar jas. Het kan. Je kunt verdwijnen. De deur achter je dicht doen en nooit meer terugkomen.
De voorstelling won in 2011 de Dioraphte Award 2011 op het Amsterdams Fringe Festival en heeft gespeeld in Perth (nominatie theatre award), Praag (nominatie creative award) en Grahamstown. De Nederlandse ambassade bracht de voorstelling vervolgens naar Edinburgh en Londen.
Het is komisch, treurig en soms gênant…De twee goede actrices en een strakke regie maken er een potentiële Fringehit van. Volkskrant
De vele transformaties en het innemende duo G&K maken deze dynamische voorstelling tot een plaatje. Theaterjournaal
Never has a show about boredom been so riveting. Fringe Guru *****
Kirgizië werd wereldnieuws op 7 april 2010, vlak voordat Gehring & Ketelaars voet zouden zetten in Bishkek: de hoofdstad van het verdoemhoekje van de wereld. Woedende Kirgiezen verjoegen hun corrupte president. Kort daarna was het zuiden van het land veranderd in een bloedbad. G&K verzamelden verhalen, dronken te veel vodka en gingen houden van dat rare verre land. In Eindelijk! Kirgizië laten ze je kennis maken met vijf bijzondere mensen die ze daar ontmoet hebben. De roltrap-alcoholiste en haar puberende zoon, twee verliefden en een jonge vrouw die huilt om haar land.
Eindelijk! Kirgizië was in 2010 de winnaar van de publieksprijs op het Amsterdam Fringe Festival en kreeg de derde prijs van de jury en was in 2013 onderdeel van Best Of Fringe.
G&K weten met een scherpe wending alle lijntjes, ook die van hun eigen verhouding tot hun onderwerp mooi samen te binden Parool
Met prachtig spel nemen G&K ons mee over de besneeuwde bergtoppen. (…) De liefde voor het land wordt verbeeld in gepassioneerd spel. En niet onbelangrijk: een humoristische kwinkslag wordt zeker niet geschuwd. Theaterjournaal