De vrek telt zijn winst. Uit besparingsdrift heeft hij de ramen afgeplakt, het fornuis uitgedraaid en de kachel uitgezet. Glitter heeft het koud. De vrek neemt haar mee naar een caravan, zet alle lampen en de verwarming aan en zet hun huurhuis op AIRBnB. De euro’s dansen voor zijn ogen en opgelucht zucht hij: ‘het is hier all inclusive’.
In een uitgeleefde jaren 70-caravan kibbelen Glitter en de Vrek. Het publiek zit op doorgezakte camperbankjes en over de speakers schalt: money, money, money, it’s so funny..
Een vrouw heeft na haar werk precies dertig minuten nodig om op te laden voor thuis. Bij minuut 19 komt ze elke dag in de file terecht (of zoals de Italianen zeggen: helpt ze mee een file te vormen). Maar vandaag is er ineens geen file. Ze raakt in paniek. Ze stopt. Ze weet niet hoe ze verder moet. Ze wil het gaspedaal indrukken: op weg naar glooiende heuvels in Frankrijk, croissants en meezingen met het raam open. Ze bevindt zich echter pal naast de A2, de half opgegeten friet begint te stinken en de nacht valt.
De tekst van de doorlopende performance Alleen in mijn auto ben ik alleen in mijn auto ben ik alleen in mijn auto ben ik alleen is gebaseerd op antwoorden uit interviews en wordt gespeeld in een scheurbakkie op locatie.
Oude mannen 3D is een installatie van acht minuten over twee bejaarde mannen die alles samen doen.
Als toeschouwer zit je op een bank, je krijgt een koptelefoon op je oren en voor je ogen een ouderwetse 3D Viewmaster. Er zijn zeven plaatjes te zien van de twee oude mannen en over de koptelefoon hoor je een van de mannen praten; over hoe ze elkaar ontmoet hebben op de steppe van Rusland, over hoe ze op hun tandem fietsen, over dat hij het steeds geestiger vindt, hun leven.
Aan eten denk ik, en aan mijn organen. Ik denk aan hoe mijn organen ook oud zijn, net als ik. Aan mijn gewrichten en aan in hoeverre het mij verandert, het feit dat mijn lichaam stram is en niet soepel, dat ik niet meer rondjes spring van blijdschap maar alleen maar hard lach, we lachen veel samen, Juan en ik, het is niet goed uit te leggen waarom maar we vinden het steeds geestiger, het water, de wind, ons huis, onze vogel, alles.
Ik weet niet dat Juan vannacht ophoudt te leven. Zomaar, in zijn slaap, zonder aankondiging.
In opdracht van het Van Gogh Museum heeft G&K samen met regisseur Marjolein Frijling en dramaturg Nienke Scholts een theatrale audiotour gemaakt bij de tentoonstelling over Pablo Picasso, met werk uit zijn beginperiode in Parijs. Ze raakten gefascineerd door een vrouw die af en toe staat afgebeeld op de schilderijen in die periode, Fernande Olivier.
De performance gaat als volgt: Een persoon wordt er in de tentoonstellingsruimte ‘uitgepikt’, krijgt een koptelefoon op en hoort de stem van Fernande die hem of haar persoonlijk aanspreekt. Na een tijdje blijkt ze ook fysiek in de ruimte aanwezig te zijn. Via een persoonlijke audiotour gidsen haar stem en gestalte je door de expositieruimte en via haar blik laat zij je naar Picasso kijken. Wat zij je toont gaat niet zozeer om de schilderijen an sich, maar verlegt je blik naar wat er buiten het doek gebeurde. Ze laat je zien hoe zij in relatie tot die beelden staat en schildert binnen de lijsten alleen voor jou zichtbare taferelen. Ze wil zichzelf in jouw gedachten onsterfelijk te maken. En dat lukt. Als ze je uiteindelijk op een bankje achterlaat, met een klein portretje van haar in je hand, is dat het enige tastbare bewijs van die ervaring. Nu ze is verdwenen begin je bijna te twijfelen of ze niet een product van je verbeelding is; zelfs terwijl ze voor je danste keek niemand op of om – zo intiem was de onzichtbare lijn die tussen jullie in ontstond. Eigenlijk maakt het niet uit: je hebt niet zomaar een paar schilderijen bekeken, je hebt haar gezien.